BUHRANLI GÜNLER

Ben bir yüklemim ,  her şeyi sırtlayan ve bundan gocunmayan biriyim. Ben bir özneyim , sizin kavramlarınıza sığdığım ölçüde varolmayı reddediyorum ; üstelik kendi varlığımı dünyaya yansıtmak ve dünyayı kendi varlığımın bir ifadesine dönüştürmek istiyorum. Alıştırıldığımız , tepkisizleştirildiğimiz , hissizleştirildiğimiz , yok sayıldığımız , yavaş yavaş yok edilmeye mahkum bırakıldığımız bu sistemi kabul etmiyorum.

Kendi sesimle tartışıp durmaktan öteye gidemeyişimden sıkıldım . benimle aynı fikirleri taşıyan kişilerle, zorbalara , düzen bozguncularına  lanetler yağdırmaktan sıkıldım . Benimle zıt görüşleri paylaşan kişilerle tartışamama korkusunu gün be gün artarak yaşamaktan sıkıldım . fikirlerimin , dilimin , rengimin , mezhebimin , ırkımın , temsiliyet hakkımın hoyratça alaşağı edilmesinden sıkıldım.

Hiçbir şey yokmuş gibi yaşamaktan, duyarsızmışım gibi davranmaktan , konuşursam büyük konuşurum , büyük konuşursam da kodese tıkılmaktan , gencecik körpe delikanlılarımızı beş dakikalık haber bültenlerinde süslü püslü spikerlerin , geçici mahsun tavırları ardından , bülten sonlarına koydukları komik haberlere tebessüm etmelerinden de sıkıldım. Ne için ölüyoruz ? Kimin için ölüyoruz ? Uğruna öldüğümüz amaç nedir ? Hangi ideolojik çıkarlar bir canımızdan daha değerlidir ve hangi yozlaşmış politiklarınız gecekondu da oturan bir annenin , gözyaşından daha ötedir ? Ölmesek olmaz mı ? Başka bir çaresi yok mu ağalar ???  Kınama makamını meşgul etmekten daha vahim görevleriniz yok mu ? Her gün şehitlerimize rahmet dilemekten öteye geçemiyor musunuz ? Kana kan ile karşılık vermekten usanmadınız mı ? Dış mihraklar safsatasından sıkılmadınız mı ? Terörü kategorize etme oyununzun modası geçmedi mi ? Her şey bir kenarda dursun insan olmayı denemenin zamanı gelmedi mi ? Acıyı hissetmenin zamanı gelmedi mi ? Hepiniz neden vasıfsızlaştınız sizi oraya vasıfsız olasınız diye mi gönderdik ? Tek bir insan kim oluyor da her şeyi ona bağlı hale getiriyorsunuz ?  Her şey , onun iki dudağı arasından çıkan sözlere nasıl odaklanabiliyor ? Benden senden daha şatafatlı daha uhrevi daha efsuni neyi var  ? Var olan tüm özellikleri bizi daha geriye atıyor ve bizi gün geçtikçe daha fazla öldürüyor.Bizi kutuplaştırıyor , bizi tahammülsüzleştiriyor ve nifak tohumları serpiştiriyor aramıza.Neden eleştiremiyoruz mesela , eleştirince neden hedef   tahtası haline getiriliyoruz , neden adalet herkes için adalet değil? Yönetenler ile yönetilenler arasında sürekli  eleştrisel bir bağ olmak zorunda .Yemek yemek gibi , su içmek gibi , uyumak gibi bir şey bu.

Dünyanın her yerinde iktidarlar sert bir şekilde eleştirilir ve üçüncü ,dördüncü , beşinci dünya ülkelerinde eleştirmek terör örgütü mensubu olmakla eş değer mahiyete sahip. Ben seni eleştiririm arkadaş .Ülkemi sen yönetiyorsan , vergimi sen alıyorsan , bizlerin oylarıyla 876655496867 (lanet olası sosyal medya)  odalı mabedinde huzurla oturuyorsan seni eleştiririm ve bu benim en tabii hakkım.ne idüğü belirsiz terör örgütleri , çocukluğumdan beri bir türlü anlam veremediğim dış mihraklar , köşeye sıkışınca birden bire ortaya çıkan üst akıl saçmalıkları ... Bunlar benim muhhatabım değil ve hiçbir zaman da olmayacaklar .Sen onları bitiresin diye o makamdasın sürekli laf salatası yapmak için değil , madem ki öyle kalk o halde o koltuktan , inan ki senden daha güzel kınarım , senden daha güzel güzellemeler dizerim.Sen onları bitirmekle , ben de seni eleştirmekle mükellefim.

‘’Eyy...!  modern çağın pörsümüş politikacısı ! çok şey kazandın , ama her şeyi yitirme telaşından tasması kopmuş , doberman gibisin. Bütün evreni ele geçirme sevdası içindesin ; ama kendini kaybetmişsin , farkında değilsin ya da farkına varmak işine gelmiyor . senin gibi düşünmeyene tahammülün yok , seni sevemeyebilirler gibi bir ihtimale , tahammülün yok ! Etrafında bir ilçede ki emniyet mensuplarından çok daha fazlası var. Uyan artık nedir senin bu korkun ,kendi ülkendesin . Milli irade lafını ağzına pelesenk etmişsin . Nedir o halde etrafında etten duvar oluşturma korkusu ? Korku insanı dizginler ; ama sendeki korkuyu aşalı çok olmuş , senin beynini ele geçirmiş , devasa korkunç paranoyaların . Kendini ulaşılmaz kıldıkça , kolay lokmaya dönüşüyorsun ; geri dönüşün yok sen de farkındasın . Bir adım ötesi felaket , bir adım gerisi kıyamet . En iyi bilensin bu durumu , o yüzden yerinde sayıyorsun , her gün aynı şeylerin olması tam da senin istediğin durum ve şikayetçi değilsin bu durumdan. Senin de hayatın zor be hacıt , ALLAH sana yardım etsin diyeceğim ama sen onu da kendine malzeme haline getireceksin biliyorum ; çünkü o koltuğa gelme şeklin o.

Ülkemi, toprağımı, insanımı ,noksansız seviyorum başka bir vatanım yok çünkü benim . Birgün gidersem bile dönebileceğim tek bir yurdum var , TÜRKİYE . Kimsenin babasının malı değil , kimsenin pervasızca , saçma sapan ideolojilerinin deneme tahtası da değil benim ülkem. Her şeyi , çok ciddiye alıyorum ; ölümsüzlük iksiriyle yaşıyormuşum gibi .  sistem beni fark ettirmeden esir alıyor , algılarımı yönetiyor ve düşüncelerime hükmediyor .Kendimi bırakmak , unutmak  ve  en az on yıl uyumak istiyorum. Uyandığımda sevginin , hoşgörünün , mutluluğun hakimiyet sürdüğü ülkemi görmek istiyorum . insanların torpil sesine irkilmedikleri güzelim ülkemi istiyorum . Siyasetin , günlük hayatımızdan çıktığı , televizyonlarımızda fikir , edebiyat , sanat tartışmalarının boy gösterdiği , ülkemi istiyorum . insanımızın aklıyla , zekasıyla alay eden , - biri beni dürtüklüyor , - hayırlısıysa inşallah olur , - ben bilmem teyzemin evladı bilir , -o ses zambia … gibi programlar aldı başını gidiyor ve biz onları sadece izlemek için izliyoruz . Ölüm ,kan ,gözyaşı görmek istemediğimiz için izliyoruz.  Gerçeklerden , kendimizi soyutlamak için izliyoruz . Eskiden babayiğit damat adayının elinde , çiçek ve çikolata ile gelin evine gidilirdi.  Noldu o güzelim sıcacık geleneğimize ? Televizyonlarda birbirlerini tokatlayan ,kafalarında bardak kıran, birbirlerine hakaretler saydıran ve çoğu da bunu para karşılığı yapıp bu rezil durumu , kendine yakıştıran asalak insanlar toplumuna , hangi zaman aralığında , geçiş yaptık ?

Gerçekler bu kadar canımızı acıttığı için görmezden geliyoruz acıları. Görmeyince , duymayınca yok sayabiliyoruz . Bana dokunmayan yılan , bin yıl yaşasın dediğimiz için nasıl insanlara dönüştük farkında bile değiliz . Hayatımızı ölmemek yahut ecelimizle ölmek üzerine kurduk . Herhangi bir bombalı saldırıda sağ bacağımızın bir yana , sol kolumuzun bir yana savrulmasından korkuyoruz . Patlama olduktan sonra,  ilk aklımıza gelen , bizim veya sevdiklerimizin başına bir şey gelmemesinin verdiği rahatlık , ardından sosyal medyada yeminli kınamalarımız , istiklal marşı ve kapanış. Ölmek bedava anasını satayım bu ülkede ; petrolden dolardan gayri safi milli hasıladan daha pahalı hale geldi yaşamak. ‘’bedava ölüyoruz , bedava!.’’

İnsan hayatının bu kadar değersiz kılındığı , sınırların insan cesetleriyle çizildiği , kan kırmızısı coğrafyada dünyaya gelmenin , ağır üzüntüsünü gün geçtikçe , daha derinden acılarla hissetmekti payımıza düşen . Kınamaktan , lanetler yağdırmaktan , şehitler ölmez vatan bölünmez, bir ölür bin diriliriz , tekbiiiir Allhuekber  nidaları gibi vicdan mastürbasyonu rahatlığı söylemlerimiz de olmasa hepten yaşanmazdı buralarda ; çünkü acı , kan , gözyaşı karşısında susan dilsiz şeytandır diye öğretildi sürü toplumuna .  Siz iyiyseniz sıkıntı yok o yüzden sıkıntı çıkartmayın gibi tembihlendi ince tehdit misali.
Eğer hafta sonu kahve içebileceğiniz bir cafeniz varsa , alışveriş yapabileceğiniz mağazalar hala mevcutsa , arkadaşlarınızla , sevgililerinizle , eşlerinizle sinemaya haftada bir kez de olsa gidebiliyorsanız sıkıntı yok.  Üşüyen bir halk için hiç de romantik ve tatlı olmayan karı görünce boy boy resim paylaşıp bol bol layklandıysa bir de , ohh miss sıkıntı asla yok , kim sıkıntı var diyorsa yüzünün ortasına indirin sümsüğü ve yola devam. Akşamları haberlerden sonra , eve gitmeye özen gösteriyorsak , başka acıları , başka hayatları görmezden gelebiliyorsak , keyfimiz gıcır ve tıkırında vesselam . mesela gün içerisinde , durduk yere oturup beş dakikalığına Doğubeyazıt’ta askerliğini yapan bir vatan evladının gözlerindeki bayrak sevdasını ve yaşadığı ölüm korkusunu düşündük mü ? Anamur’un bir köyünde okula gidemeyen bir sabinin kalem ve defter hasretini hissedebildik mi ? Oğlunun , gözaltında işkenceye maruz kaldığını öğrenen annenin , geceleri odanın karanlık duvarlarına bakıp , çaresizce ağlayışlarını iliklerimize kadar hissedebildik mi ? Anne ve babasını kaybetmiş , bir üniversite öğrencisinin , hem okulunu bitirmesi gerektiğini , hem bir işte çalışması gerektiğini , faturaları , kirayı , mutfak ihtiyaçlarını karşılayabilmesi ve kardeşiyle öyle ya da böyle yaşam mücadelesi verebilmesi gerektiğini hayal edebildik mi ? Babası, inşaattan düşüp ölmüş bir çocuğun hayatt boyu yüklendiği o travmayı atlatabilmesinin ne kadar dayanayanılmaz olduğunu tahayyül edebildik mi ? Bunları halledelim demiyorum , bilelim diyorum ; çünkü bilmek de yetiyor bazen vicdan ehli bir insan için , halletmeye kalkışınca ,  okyanusta bir damla su olduğumuzu geç olmadan anlıyoruz zaten ; çünkü  bizi aşan bir durum bu , ama duyarsız olmayalım , ses olalım seslerine. Senin düşünmediğin o Doğubeyazıt’ta ki asker , oğlu işkenceye maruz kalan anne , kardeşiyle yaşam mücadelesi veren üniversiteli , babasını ; ceplerini para hırsıyla doldurmak isteyen müteahhitler yüzünden kaybeden sabi, hepsi sensin , boy aynasında gördüğündür,senin vicdanındır.

Sistemin , sadece zenginlere endekslendiği bu coğrafyada , mazlumların çektiği acılardan bıktık , usandık. Sadece  parası olanların , paralarına para kattığı bu çarpık düzen artık tiksinç bir hal almadı mı ? Bizi yönetenlerin , bizi ne kadar umursamadıklarını görüp de görmezden geldiğimiz yetmedi mi? Değersiz olduğumuzu , hayatlarımızın iki dudakları arasında olduğunu bildiğimiz , sistemin içerisinde en az sistemin kendisi kadar suçlu olduğumuz gerçeğini anladığımız an değişim başkalaşım mekanizmaları harekete geçecek , mutualist bir sirkülasyona adım atacağız ;  zira NAZIM yanılmış olamaz –‘’ sen yanmazsan , ben yanmazsam , biz yanmazsak , nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa…’’hepsi zincirin birbirini tamamlayan halkaları gibidir önce hayal edelim , anlamaya çalışalım , hissedebilelim , duyarsız yanlarımızdan arınalım , boyun eğmeyelim , içimize içimize konuşmayalım , kınamayalım ve kınamakla yetinmeyelim

Köhnemiş bu Sistemin içerisinde , sistemin kölesi olmadan , yaşayalım . Bu ülke , sadece bizi yönetenlerin ülkesi değil , ölen gençlerimiz onların evlatları değil ,  kanıksamayalım her şeyi . Maaşım yatsın , karnım doysun diye diye sıra bize gelecek ; sıra bize gelmeden ,  iş işten geçmeden ki bence geçti çünkü karamsarım bu konuda , çünkü sizden çok daha fazla ötekileştirildim , hem siyaseten hem ahlaken hem de vicdanen  ; ama şunu da bilirim  ve ilklerime kadar hissederim ki bedenim toprağa girene kadar sesim var olacaktır.

 Bizi yönetenlerin , bizden hiçbir farklarının olmadığını , tastamam idrak edebilelim , onlar da bir anneden bir babadan gelmiş ilkokul , ortaokul ,lise, -(!)üniversite(!) okumuş , onlar da sabah kalkıp , akşam uyuyan , acıkınca yemek yemek gibi özelliklere sahip olan insanlar.Bakkal Mehmet Amca gibi Manifaturacı Zülfü Abi gibi .  Herhangi bir efsuni ya da insanüstü bir meziyetleri yok . O halde , bu kadar özgür ve hoyrat davranmalarını kabul etmemiz niye ? Babalarının çiftliğiymiş gibi at koşturmalarına kayıtsız kalmamız niye ? Onların dedeleri Çanakkale de şehit olurken bizim dedelerimiz şeker pancarı mı topluyordu .''Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak, toprağı sıksan şüheda.'' sözünün hücrelerimize işlediği günleri yaşayalım , çığlık olamasak da ses olalım bir olalım diri olalım .Gidecek başka yerimiz yok , gidecek başka bir vatann toprağımız yok.Bir tane DİYARBAKIR bir tane DERSİM bir tane İZMİR bir tane TRABZON , TEKİRDAĞ , ANTALYA ... Hepsinden dünyada sadece ve sadece bir tane var . Ya ses olacağız ya da burnumuzun dibindeki yanı başımızdaki üst kattaki ya da trafik ışıklarındaki alıngan utangaç ve mahçup Suriyeliler gibi olacağız